علم به قوانینی است که به واسطه آن سنت، یعنی قول و فعل و تقریر معصوم علیه‌السلام شناخته می‌شود. برخی این علم را به دو بخش تقسیم می‌کنند:

عبارت است از فعل و قول و تقریر معصوم علیه‌السلام.

قول معصوم علیه‌السلام است یا کلامی که کاشف از فعل یا تقریر ایشان باشد. ما خبر و روایت را نیز ما به همین معنا به کار می‌بریم. البته می‌توان برای هر کدام از آن‌ها تعریف جداگانه‌ای هم بیان کرد که به نظر می‌رسد فایده کاربردی خاصی ندارد.

طریق متن حدیث است، یعنی همه کسانی که از یک‌دیگر نقل می‌کنند تا متن به صاحب متن برسد.

همان کلام یا معنایی است که بیان شده و نام حدیث گرفته است.

ثقه کسی است که به دلیلی، سخنش در نقل خبر، قابل اعتماد باشد و توثیق، مطلبی است که به واسطه آن مستقیم یا غیر مستقیم بتوان فردی را در نقل سخن، اطمینان‌آور کرد.

به راوی می‌گوییم که نام او در کتب رجالی هست، اما مدح و ذمی درباره او وجود ندارد و به سایر شواهد نیز نتوان درباره او اظهار نظر کرد.

راوی که نام او در کتب رجالی موجود نیست و به هیچ عنوانی هم نمی‌توان درباره او اظهار نظر کرد.