لازم است در مرسلات و مسندات ابن ابیعمیر به این شرح تفصیل قائل شویم:
۱- مرسلات ابن ابیعمیر، اگر کلاً مرسل باشد یعنی بیواسطه از معصومی روایت کرده باشد که او را درک نکرده، میتوان به روایت اعتماد کرد، مگر به دلیلی دیگر غیر معتبر شمرده شود.
۲- اگر در مرسلات او، قسمتی مرسل باشد، دو حالت مفروض است:
۱) قسمت مرسل از جانب ابن ابی عمیر است، که مانند بند قبل میتوان به آنها اعتماد کرد.
۲) قسمت مرسل از جانب راوی دیگری است که حتی اگر خود آن راوی هم ثقه باشد، معمولاً نمیتوان آن را در این قاعده گنجاند، مگر آنکه او هم ویژگیهای ابن ابیعمیر را داشته باشد.
۳- در مسندات وی، افرادی که او، بیواسطه از آنها روایت کرده است، ثقه میباشند مگر خلاف آن معلوم شود.
۴- اهمیت این قاعده در تعیین تکلیف روات مجهول و مهمل است که روایت ابن ابیعمیر از آنها موجب توثیق ایشان میشود.